متأسفانه زیباترین،عمیق ترین،سنگین ترین،باارزش ترین و انسانی ترین کلمات و اصطلاحات و شعارهای قرآن را بدترین و گاه ضد انسانی ترین افراد و در مبتذل ترین موارد،به قدری استعمال و مستعمل کرده اند و به قدری آلوده کرده اند که به سختی می توان زیبائی و غنای آنها را به خودشان بازگرداند،از بس که بدجوری در ذهنها نقش بسته اند،برخی را اساسا برعکس معنی کرده اند،برخی را معنی انحرافی داده اند،برخی را از معنی انداخته اند و برخی را از نظر درجهء معنی دادن،پایین آورده اند و حقیر کرده اند،از جمله همین کلمات امر به معروف و نهی از منکر.
در صورتی که اصیل ترین شعارهائی که آگاهی،حرکت و نجات و آزادی و تکامل ما مسلمانها و همهء بشریت در گرو آنهاست همین شعارهای زیبای امر به معروف و نهی از منکر است.با این همه،از فراموش کردن و منحرف شدن این تک ستون نجات،اصلا چُرت مان هم پاره نمی شود که سهل است،کف زدن چند تا جوان را به عنوان منکر،عامل رفتن اسلام و ماندن مسلمین می دانیم و مثلا رنج می بریم و می لرزیم.
اگر یک مسلمان،پایش را به طرف قبرستان ابوطالب و عبدالمطلب بگذارد،منکری در اسلام ایجاد کرده که خونش به گردنش است؛اما تجاوز اسرائیل را به تمام فلسطین و آواره کردن دسته جمعی یک ملت بزرگ مسلمان برایش اساسا جزء منکرات به حساب نمی آید و شرعا از موارد امر به معروف و نهی از منکر شمرده نمی شود!!!
امروز،امر به معروف و نهی از منکر در چارچوب مسائل فردی و فرعی خلاصه شده است.آن هم به قید اینکه احتمال ضرری نباشد! و الّا ساقط است.
امام حسین(ع) را ببین که دامنهء این حکم را تا کجا گسترده است و تا چه حدی می فهمد و می فهماند.ولی افسوس که اینها به جای آنکه افکار حسین(ع) را به ما بیاموزند،فقط زخم های تنش را نشان می دهند!و بزرگترین رنج او را کم آبی معرفی می کنند!و تنها حرفی را که از او نقل می کنند و تکرار،این است که کودکش را دستش گرفته و پیش شمر و حرمله ایستاده و تلاش می کند تا آنها را به رحم آورد و ناله می کند که:ای قوم!اگر به من رحم نمی کنید،به این کودک رحم کنید،اگر من گناهکارم،این طفل که گناهی نکرده است!
ادامه دارد...