باید از میان شما امتی باشند که به خیر دعوت می کنند و به معروف،امر،و از منکر نهی می نمایند.و اینان،آری اینان رستگارانند.در اینجا سخن از امت به معنی جامعهء اسلامی نیست.ممکن است چنین جامعه ای تشکیل شده باشد و یا حتی تشکیل نشده باشد و چون امروز،امت اسلامی نداشته باشیم،بلکه جامعه های مسلمان داشته باشیم و سرزمین های مسلمان نشین و در هر حال،در هر نظامی و هر جامعه ای،مسلمانان به عنوان یک وظیفهء جمعی،به اصطلاح،وجوب کفائی،باید از میان خود،یک گروه تشکیل دهند،یک گروه ویژهء مسئول.
اما مگر نه هر مسلمانی مسئول است؟چرا؛ولی این گروه،مرکب از مسلمانانی است که مسئولیت اجتماعی را نه چون وظیفه ای در کنار زندگی خویش،بلکه به عنوان فلسفهء زندگی خویش انتخاب کرده اند!گروهی از روشنفکرانی که هستی و حیات خویش را نثار ایمان و رسالت کنند،همچون اصحاب صُفّه در عصر پیغمبر(ص) که خانه و زندگی را سراغ نکردند و صفّه نشین مسجد شدند – خانهء خدا و مردم،پایگاه عقیده و مسئولیت – تا زندگی فردی،لحظه ای از عمر و ذره ای از نیرویشان را از جهاد در راه خدا،برای مردم،به خود نگیرند و به هدر نبرند.گروهی خودباختهء ایمان و مسئولیت،ناآرام و پیکارجو،که بار سنگین دگرگونی جهان و دعوت به نیکی،امر به زیبائی ها و طرد و نهی از زشتی ها را بر دوش دارد و همواره عازم انجام چنین رسالت و مسئولیت سنگینی است.
این چنین گروهی است که رستگارانند؛نه آدم های خودخواه شکم پرست محافظه کار بی خیال عافیت طلبی که شب و روز در انتظار گشوده شدن در خلوتی هستند که دور از مردم،دستی از غیب برون آید و فقط دست اینها را بگیرد و به پاس اوراد لفظی و ابراز احساسات بی خرج و بی ضرر و توسل های چاپلوسانه و احیانا ارتکاب امور خیریّهء فردی،خواندن چند جملهء دعا یا زیارتی که معنایش را هم نمی داند،او را پس از یک عمر پلیدی بی دردی و سکوت و رضا در برابر هر فاجعه ای در سرنوشت مردم و مسلمانان،از هر گناهی پاک گردانند و ثواب هفتاد شهید از شهدای بدر را به این تن لش زرنگ،اعطا فرمایند!
حتی آنها که به راستی پارسایند و عمر را به گناهی دست نزده اند و کوشیده اند تا با انجام عبادت و ترک لذّات دنیا سعادت آخرت را به دست آورند،عناصری خودخواه اند،زیرا اینان نیز دست شان به خون مظلوم آلوده است و خود نمی فهمند،چه،هرگاه خونی به ناحق در گوشه ای از زمین ریخته می شود،تمام کسانی که در برابر آن سکوت کرده اند،پنجه هایشان رنگین است!
این در زیارت حسین(ع)است که شیعه تکرار می کند و در آن،سه گروه را در یک ردیف،لعن می کند:لعن خدا بر دسته ای که تو را کشت،دسته ای که بر تو ستم کرده و بر دسته ای که این فاجعه را شنید و اعتراض نکرد و با سکوت خود،بدان رضایت داد.
ادامه دارد...