ایدئولوژی ها به هم رحم نمی کنند و نباید هم توقّع داشت که به خاطر نارسائی ها و مشکلات ما،ایدئولوژی رقیب،جوانمردانه و بزرگوارانه با ما رفتار کند و از فرصت هائی که معلول ضعف های ما است،بی رحمانه و بی پروا بهره برداری نکند.امروز می بینیم که حتّی یک ایدئولوژی مترقّی،که خود را انسانی،علمی،انقلابی و دشمن سازش ناپذیر ستم و استثمار و حقّ کشی می داند؛از سرنوشت سخت و موقعیّت خطرناکی که دیکتاتوری و سرمایه داری و استعمار جهانی و عمّال کینه توزش بر اسلام،بر ایدئولوژی انقلابی ضدّ استعماری اسلام تحمیل کرده است؛چگونه و با چه قیمتی به سود خویش بهره برداری می کند.
و در حالیکه این متّهم [یعنی اسلام]،چشم بسته و دستبند زده،در زیر شلّاق استبداد و امپریالیسم،دشوار ترین لحظات اش را می گذراند،متّهم دیگری[یعنی مارکسیست های فرصت طلب] که خود نیز،هم زنجیر است و هم سنگر،از پشت بر او خنجر می زند.
این خبیث ترین و نامردانه ترین و کثیف ترین نوع دشمنی و فرصت طلبی است.و این گونه «زرنگی نجس» را،اینان که خود را دشمن بورژوازی می شمارند،از کثیف ترین روابط بورژوازی و منفور ترین خصلت های سوداگری اقتباس کرده اند.چه،این اصل ها که:«هر اصل اخلاقی دروغ است» و «هدف،هر وسیله ای را موجّه می سازد»،از اصولی است که آنان با سرفرازی انقلابی! اعلام کرده اند!
از زمان لنین تا مائو،در این شصت سال که از عمر این نهضت آزادیبخش عدالت خواه و انقلابی و غیره!می گذرد؛ما شصت سال خیانت،نامردمی و سازشکاری را تجربه کرده ایم؛و پاسخ هر لبخند حُسن نیّتی را،تُفی بر رو،ضربه ای بر سر،یا خنجری از پشت دریافت کرده ایم.
میرزا کوچک خان،دکتر مصدّق،و اینک مجاهدان!** و انتقام کشی های کثیف،سَبُعانه،زرنگی های طَرّارانه و رذیلانه ترین فرصت طلبی ها و غنیمت شماری ها،در دشنام و اتّهام و حمله و حتّی هتک و قتل علیه اسلام؛آنهم نه اسلام ارتجاعی،سنّتی و یا بیطرف؛بلکه اسلامی که به میدان آمده،سلاح برداشته و هولناک ترین لحظات تاریخی اش را در پیکار با امپریالیسم و سرمایه داری جهانی می گذراند؛و جز رهائی از استعمار و جز شوراندن توده های محروم،بر طبقهء انگل استعمارگر،شعاری ندارد.
** اشاره به «اعلام مواضع ایدئولوژیک» سازمان مجاهدین خلق(منافقین)در سال 1354 و نفوذ افکار مارکسیستی و عناصر فرصت طلب در رأس آن.
ادامه دارد...