عجیب تر از اینها،قضیهء نمایش است!میدانید که در ایران باستان،برخلاف یونان،نمایش و نمایشنامه بازی وجود نداشته است.برای اولین بار در ایران،در نهضت شیعی است که نمایش به وجود می آید.اساسا خود مبلغان تشیع هستند که این سنت نمایش یا شبیه یا تعزیه را در ایران شروع می کنند و از آن به عنوان بهترین وسیلهء پخش و تبلیغ عقاید و به خصوص سرگذشت اهل بیت(ع) و بالأخص طرح فاجعهء کربلا در میان توده های عوام روستائی یا شهری ما استفاده می کنند.
زیرا اینها نمی توانند بخوانند و بفهمند که اسلام چیست،تشیع کدام است،امام کیست،علی چه کسی بود،حسین چه کار کرد،و ائمه چه ها کردند یا بنی امیه و بنی عباس،چه کسانی بودند و چه کارها کردند؟بنا بر این تنها و تنها شبیه سازی یا نمایش است که می توانست نمایانگر و مجسم ساز تاریخ و اعتقادات اجتماعی شیعه در چشم توده باشد،به طوری که به عینه هم می بینیم که تودهء عوام امروزی ما،حوادث تاریخی شیعه را بهتر از تحصیل کرده های جدید می دانند!
پیشرفت سریع عقیدهء شیعه در متن توده های روستائی ایران،بیشتر معلول همین مراسم نمایشی از قبیل تعزیه،شبیه،پرده داری،دسته های عزاداری همراه با نمایش های محرک تیغ زنی و قفل بندی و زنجیرزنی و حتی درویش های سیاری که با هیأت خاص و زندگی و تیپ غیر عادی و همه جا،در آبادی ها می گشتند و مدح علی می گفتند...که صفویه پس از پیروزی،و تماس مستقیم با مسیحیت غربی(بیشتر اروپای شرقی)،نقش تبلیغی نمایش های مذهبی را که حتی با موسیقی توأم است کشف کردند و نیز فرم های هنری و اشکال گوناگون آن را،که به عنوان مصائب(Passions) و زندگی شهدای مقدس(Martyrs) و تئاترهای خاصی به نام معجزات(Miracles) و اسرار سبعه(Sept mysteres) در قرون وسطی رواج بسیاری داشت و در توسعهء عقاید مسیحی و طرح خاطرات مسیح و شهدای دین و مصائب اولیاء مسیحیت و مظالم رومی ها بزرگترین عامل بود،برای ترویج مذهب و تحریک عواطف و احیای خاطرهء اهل بیت و مصائب شهدا و مظالم اموی ها وعباسی ها و بیشتر،طرح واقعهء کربلا و مصائب امام حسین(ع)،استخدام کردند.
ادامه دارد...