بُعد دیگر،علی(ع) را آنقدر سیاسی و حسّاس و روزمرّه و عینی می کند که نسبت به سرنوشت یک زن یهودی که مظلوم واقع شده است می فرماید: اگر کسی به خاطر این مسئله،از درد بمیرد،نباید سرزنش اش کرد.
از لحاظ وجودی نیز بهترین تجلّی وجود انسان،به معنای یک موجود انسانی،فراتر از همهء موجودات است...اگر واقعا مکتب را از این سه بُعد،یعنی بُعد اصالت وجودی و اصالت عدالت و اصالت عرفان،به عنوان چراغ درونی ذات انسانی نگاه کنیم،به بهترین وجه،نیازمندی زمان خود را رفع کرده ایم.
خداپرستی از دو دیدگاه قابل تلقّی است:اوّل از دیدگاه فلسفی.جهان یک پیکری زنده و معنا دار و با اراده و دارای احساس است. اگر جهان فاقد معنا باشد،سخن گفتن از معنای انسان نیز،موهوم خواهد بود.نمی توان در چنین عالم پوچی،از مسئولیّت انسان سخن گفت.مسئولیّت انسان،که ریشه در عمق هستی نداشته باشد،و بی پایه و پایگاه وجودی باشد،یک مفهوم ذهنی و ایده آلیستی است و یا ارزشی مصنوعی و دعوتی تحکّمی که تاب تحلیل منطقی و توجیه عقلی ندارد و تنها به این دلیل مقدّس است که مورد اتّفاق است و تا زمانی وجود خواهد داشت که مورد قبول اجتماع باشد.
امّا برای خداپرستان،مسئولیّت از عمق عالم وجود سر می زند و ریشه در واقعیّت عینی بیرون از ذهن فرد و سنّت جمع دارد و حالت طبیعی و معقول و جبری انسان خودآگاهی است که در طبیعتی زنده و آگاه و هدفمند دارای حساب،صاحبدل و صاحب تمییز خیر و شرّ است و در قبال هر عمل و انتخابی،عکس العمل نشان می دهد.
بر سردر معبد علم نوشته اند:هرکس وارد می شود،باید ایمان داشته باشد.
ادامه دارد...