امّا وقتی که اسلام می خواهد از پوستهء جامد و سنّتی قرون وسطائی اش بیرون بیاید،و از رابطهء فردی اش و از محدودهء اخلاقی و روانی و شخصی و درونی اش خارج شود و به صورت یک موج،یک دعوت،یک رسالت مسئولیّت،و به صورت یک عاملِ ساختن انسان و جذب نسل جدید درآید،و در وسط زمین و زمان طرح شود،خطرناک میگردد.
امّت وسط [بقره-43]یعنی گروهی که در وسط معرکهء زمان مطرح است.در متن جامعه و صحنهء درگیری های فکری و اجتماعی و عرصهء نیروها و جناحها مطرح است،از گوشهء محرابش،مدرسه اش و حجره اش به کوچه و خیابان آمده،در متن اندیشه ها،توی وجدان زمان و در صحنهء درگیری ها حضور پیدا کرده و دشمن و دوست را می شناسد.پس به همان اندازه هم آسیب پذیر تر و به همان اندازه هم دچار خطر می شود.
اسلام،الآن در دو جبهه در معرض خطر قرار گرفته است:یکی جبههء قدرتهای ضدّ انسانی و دیگری جبههء ایدئولوژی هائی که به انسان و به نجات و آزادی انسان تکیه می کنند و شعار می دهند و خود را به عنوان دعوت و انگیزه و حرکت در برابر استعمار و قدرت های ضدّ انسانی جهان معرّفی می کنند.
جوانی که تمام سلاحش آگاهی خودش است و تمام مایهء ماندنش،احساس مسئولیّت فردی اش،و در تمام دنیا،نه تنها دشمن و نه تنها رقیب،بلکه همفکر ظاهری اش و همدینش و هم ملّتش و هم ملیّتش هم او را درک نمی کند و نمی فهمد و تنهایش می گذارد و حتّی از پشت به وی خنجر می زند.
ادامه دارد...